Θεσμική πολιτική συγκρότηση και αποδοτικότητα!

Τα συμβαίνοντα στην ΝΔ (όχι μόνο της περασμένης Κυριακής) αναδεικνύουν με δραματικό τρόπο το μείζον ζήτημα της λειτουργίας και απόδοσης των πολιτικών θεσμών. 

(απο το paron.gr, Σπύρος Παπασπύρος)

Την περίοδο που οι πολίτες αναζητούν την ανανέωση για έξοδο από την κρίση και απελευθέρωση από μνημόνια (με εκρηκτικό κοινωνικό σκηνικό απο τα μέτρα και φλεγόμενο γεωπολιτικό πεδίο γύρω μας) βασικοί πολιτικοί θεσμοί, τα κόμματα, εμφανίζουν φαινόμενα σήψης. Ζητούμενο είναι η ανάταξη, ποιότητα, αποτελεσματική και ωφέλιμη λειτουργία.

Αποδεδειγμένα η μεταπολιτευτική "κομματική δημοκρατία" με τα αρχηγικά κόμματα (στα οποία η εμφανιζόμενη ως ανοιχτή διαδικασία εκλογής, αναπαράγει το εκκρεμές ανάμεσα στον αρχηγικό, δεσποτικό, μονοπρόσωπο τύπο ή στον συλλογικό) πολτοποιεί αρχές δημοκρατίας, υποβαθμίζει την εσωτερική τους ζωή, τελικά το παραγόμενο αποτέλεσμα. 

Τα κόμματα μηχανισμοί γραφειοκρατικών αγκυλώσεων ή επετηρίδας προσώπων και ιδιοτέλειας, διανομής της κρατικής εξουσίας ως λάφυρου νίκης, είναι έκφραση πελατειακού λαϊκισμού, τροχοπέδη, αναχρονισμός, "σύγχρονα" σπήλαια. Είναι ώρα να υπερβούμε την "κομματική δημοκρατία" και να περάσουμε στην πραγματική δημοκρατία των πολιτών. 

Επομένως : 

1. Ο εκσυγχρονισμός, η συλλογική λειτουργία, η διαφάνεια, η μετατροπή σε παραγωγικά πολιτικά κύτταρα πρέπει να αποτελέσουν στοιχεία-κριτήρια αναμόρφωσης. Το πλαίσιο κανόνων, διαδικασιών και αξιών λειτουργίας, όπως κάθε φορά επικαιροποιείται και αλλάζει, σε αδρές γραμμές πρέπει να τίθεται στην αξιολόγηση των πολιτών ανά τακτά χρονικά διαστήματα (πχ εκλογές) για να διακρίνουν, να έχουν λόγο, να είναι ουσιαστική και όχι τυπική η δημοκρατική νομιμοποίηση. 

2. Η ποιότητα του νομοθετικού έργου με την δημιουργία Γερουσίας, η μείωση των βουλευτών, το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών κά και ο εκσυγχρονισμός όλων των θεσμών που προσδίδουν περιεχόμενο, δυναμική, αποδοτικότητα στην λειτουργία της δημοκρατίας (από τα συνδικάτα, επαγγελματικές, επιστημονικές ενώσεις έως την απονομή της δικαιοσύνης και την συγκρότηση του κράτους, τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας), είναι ζητήματα που πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστούν με σύγχρονο τρόπο για την χώρα, την κοινωνία, την δημοκρατία. 

Εάν από τις "περιπέτειες" των τραγικών ανεπαρκειών ή επαρκών γελοιοτήτων δεν μεταβούμε με σοβαρές αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς προς μια νέα δημιουργική κατάσταση και αυτονομία της πολιτικής από ποικιλώνυμα συμφέροντα, η παρακμή θα μας καθηλώνει στην κρίση. 

Είναι αφελές, επικίνδυνη αυταπάτη το παραμύθι να πιστεύουμε ότι, με το υφιστάμενο μοντέλο συγκρότησης των θεσμών, αν επικρατήσουν οι "καλοί" μπορούν να αλλάξουν πράγματα με τα ίδια παγιωμένα πλαίσια, πρότυπα, εργαλεία. 

Το ατύχημα λοιπόν αν, χαιρέκακα, το περιορίσουμε στην ΝΔ δεν θα αντιληφθούμε το σήμα κινδύνου που εκπέμπεται και απαιτεί εδώ και τώρα νέα πολιτική, κοινωνική, δημοκρατική κουλτούρα, δηλαδή σοβαρές μεταβολές. 

Αλλαγές που οι περισσότερες δεν προϋποθέτουν συνταγματική αναθεώρηση (και όσες την χρειάζονται να τεθούν σε ένα προετοιμασμένο, κανονικό και όχι express δημοψήφισμα) αλλά πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα, ευρύτερη σύνθεση και αποδοχή. 

Η ανταπόκριση στην πρόκληση ας τροφοδοτηθεί από τον Νίτσε: "...οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο". 

Σπύρος Παπασπύρος

Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές,

Συντονιστής Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού προβληματισμού "ακτίδα",

Πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ