Σωκράτης και Αριστοτέλης φωτίζουν το μονοπάτι που οδηγεί στη ‘λύτρωση’ και υποδεικνύουν τους ηγέτες της προσπάθειας.

Την ελπίδα του αύριο κατέχουν οι αφυπνισμένοι. Ερωτηθείς ο Αριστοτέλης, ‘τι είναι ελπίδα;’. Απάντησε. ‘’Το όνειρο ενός ξύπνιου.’’   

Ο ‘ξύπνιος’, δεν είναι ένας φιλοσοφικός αρχαιοελληνικός χαρακτηρισμός, ειπωμένος, ώστε να προσδίδει ιδιότητες και δεξιότητες ιδεατές και άφταστες. Είναι εκείνος ο διπλανός μας, που καταφέρνει να επιβιώνει. Είναι εκείνος ο διπλανός μας που αναρριχάται της αξιακής κλίμακας, με γνώση, κόπο, ιδρώτα, αισιοδοξία, σεβασμό και εσωτερική δύναμη. Είναι εκείνος ο διπλανός μας που ερωτηθείς για το πώς κάτι μπορεί να επιτευχθεί, γεννά ιδέες και λύσεις και όχι προβλήματα. Είναι εκείνος ο διπλανός μας που έχει δοκιμάσει την θεωρεία στην πράξη, έχει συσσωρεύσει επιτυχίες και αποτυχίες οι οποίες με τον καιρό έχουν ζυμωθεί και μετασχηματιστεί σε χρήσιμη εμπειρία.

Η λύση της εξυγίανσης της Ελληνικής πολιτείας είναι δουλειά των ‘ξύπνιων’ παιδιών της. Εκείνων ακριβώς, που γνωρίζουν έμπρακτα, να παντρεύουν γνώση και εμπειρία σε πράξη. Εκείνων που για να ικανοποιήσουν όνειρα, γεννούν ιδέες και λύσεις. Αυτούς πρέπει να παρακινήσουμε και όχι να χλευάσουμε κάθε φορά που προσπαθούν να μας πουν το ‘όνειρο’ τους. Αυτούς πρέπει να αφήσουμε να ηγηθούν τόσο όσο η ανθρώπινη αδυναμίας τους να μην προφτάσει να υπερβεί την αξία της περιουσίας των ικανοτήτων τους.

Σωκρατικός διάλογος στην ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα:... 

Σωκράτης: Ούτε οι απαίδευτοι και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως το τέλος της ζωής τους με την παιδεία.

Οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα ανεξαιρέτως όσα τυχόν πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή και οι δεύτεροι, επειδή με τη θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί;

Γλαύκων: Αλήθεια, είπε.

Σωκράτης: Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο, και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που τώρα τους επιτρέπεται.

Γλαύκων: Και ποιο είναι αυτό;

Σωκράτης: Το να μένουν συνεχώς εκεί ψηλά, είπα εγώ, και να μη θέλουν πάλι να κατεβαίνουν κοντά σ’ εκείνους τους δεσμώτες, ούτε να παίρνουν μερίδιο από τους κόπους και τις τιμές εκείνων, είτε είναι μικρότερης είτε μεγαλύτερης σημασίας.

mask