Κρίσιμο σταυροδρόμι για τον 21ο αιώνα !

Είμαστε σε στιγμές που τα πάθη, η βία, η τεχνολογική ανάπτυξη (όχι όμως απαραίτητα η εξέλιξη και ο πολιτισμός), η αδυναμία και δυνατότητα κυβερνώντων και κυβερνώμενων, "θεών" και ανθρώπων, συναντιούνται και χαρτογραφούν το σταυροδρόμι του αιώνα. 

(απο το paron.gr, Σπύρος Παπασπύρος)
Η ιστορία είναι γεμάτη από ταξικούς διαχωρισμούς, κοινωνικούς αγώνες, οικονομικούς, θρησκευτικούς, εμπορικούς, εθνικούς, απελευθερωτικούς πολέμους και αναμετρήσεις.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι πιθανά να πορευόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση με σύγχρονη μορφή (από την 11 Σεπτεμβρίου και την παράλληλη κυοφορία μιας μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης) και το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αμείλικτο: Νέος "εκατονταετής" πόλεμος;

Η Ευρώπη αντιμετώπισε τις αραβικές κοινωνίες, με την ιδέα της "αραβικής άνοιξης" λες και ήταν "υπόθεση ΕΣΠΑ" ή γεφύρωση απόστασης αιώνων και όχι κάποιων δεκαετιών.
Τώρα προσγειωνόμαστε σε μια πραγματικότητα που αν επιχειρηθεί να αντιμετωπιστεί με νέες μυθολογίες το "εκατονταετής", μάλλον, θα είναι άνευ εισαγωγικών.
 

Η συσσώρευση ανέχειας, ανισοτήτων, αθλιότητας και φρίκης σχεδόν σε όλα τα σημεία του πλανήτη από την Ασία, την Αφρική, την Ανατολή έως και την Δύση, αναδεικνύει και για την ιστορία της πολιτισμένης Δύσης φρικαλεότητες τόσο εναντίον της όσο και εκ μέρους της ίδιας και τελικά και σε βάρος του εαυτού της.
Αλλάζει; Παλεύεται το αδιέξοδο;
Πώς; με Ειρήνη ή Πόλεμο;
Εάν πάμε με τρόπο, πάμε γραμμικά στην κλιμάκωση του πόλεμου, αν πορευτούμε με σκέψη και κόπο, ευστοχία και έμπνευση, μπορούμε με Ειρήνη.
 
Η δεύτερη εκδοχή και δρόμος προϋποθέτει :
1.Νέους θεσμούς, συμφωνίες για ικανότητα παγκόσμιας και περιφερειακής συνεννόησης, διακυβέρνησης,
2.Προγράμματα από το παγκόσμιο έως το εθνικό επίπεδο, διηπειρωτικά, για την αντιμετώπιση της φτώχειας,
3.Μεταρρυθμίσεις συνδυασμού της επιχειρηματικότητας, καινοτομίας, δημιουργίας, τεχνολογικής προόδου που να μετατρέπουν ένα μέρος των κερδών και πάλι σε θέσεις εργασίας με ποιότητα, καλούς μισθούς και συνθήκες,
4.Νέα κουλτούρα συνεργασιών από την μετανάστευση (που πρέπει να υποστηριχτεί από στοχευμένη πολιτική) έως την διαχείριση των προσφυγικών ροών, από την παιδική εργασία, το εμπόριο, έως τους φορολογικούς παραδείσους, την αισχροκέρδεια και την ανελέητη εκμετάλλευση πηγών και ανθρώπων, έως το δημογραφικό.

Η κόπωση, η απογοήτευση, το "τσάκισμα" των κοινωνιών, εάν μεταφραστεί με "λύση" να "κοπεί" ο γόρδιος δεσμός δηλ. να επιλεγεί η γενικευμένη πολεμική εκδοχή (που ήδη πολεμοχαρείς δηλώσεις καλλιεργούν όπως και οι αντιλογισμοί) με τα υφιστάμενα δεδομένα, απαιτεί χρόνο και αποτελεί ερώτημα άν μπορούν να αντέξουν οι ευρωπαϊκές, οι δυτικές, οι προηγμένες κοινωνίες.

Αναμφίβολα η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι δοκιμάζει δύσκολες και οριακές διαστάσεις ελευθεριών, δικαιωμάτων στο ζήτημα "οχύρωσης" και ασφάλειας, ανάμεσα στην δημοκρατική, ειρηνική, δικαιοκρατική αντιμετώπιση και την επείγουσα, έκτακτη κατάσταση, απειλή.

Σε κάθε περίπτωση να μην μας διαφεύγει ότι:

1.Πέρα από τις τρομοκρατικές ομάδες - θύλακες το δίκτυο υποστήριξης και χρηματοδότησης τους είναι το μείζον

2.Η εξουδετέρωση του κινδύνου πρέπει να γίνει εντός των θεμελιακών αρχών της Ευρώπης που εκτός των άλλων -όπως ορθά έχει ήδη επισημανθεί - παραπέμπει στην "απόσυσχέτιση" του θέματος των προσφύγων!

Ένας κόσμος με τα σημερινά προβλήματα στην πλάτη, πρέπει να αποφασίσει τον δρόμο του πολιτισμού και των ανθρωπίνων, οικουμενικών αξιών, των αλλαγών για έξοδο από την πολύπλευρη κρίση πριν ανάψουν ασύμμετρες ή όχι πιο διευρυμένες  συρράξεις.  

Δηλαδή ταχύτητα : ολοταχώς μπροστά!

Σπύρος Παπασπύρος

Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές,

Συντονιστής Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού προβληματισμού "ακτίδα",

Πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ